"W swiecie coraz bardziej zawikłanym, coraz trudniej poddajacym się regułom, poezja jawi się jako szczególna przestrzeń refleksji. Może to własnie tu jest ostatnie miejsce, gdzie możemy zobaczyć człowieka w jego skomplikowanej przwdziwości, dostrzec jego wrażliwośc i ujrzeć świat, który z zewnętrznego steje się wewnętrznym, ujawniając cechy ukryte - na pozór nieważne - dla codziennegopośpiesznego bytowania. Trzej poeci, których wiersze znalazły się w tym tomiku, taką właśnie przestrzeń otwierają przed czytelnikiem. Każdy na swój sposób, ale też wszyscy trochę podobnie, portretują siebie samych i nas, którzy wkraczamy w ich światy...". [ Słowo wstępne - fragment, A. Gorbaczowa, 2017]

Co trzy lata wydawany jest pokonkursowy tomik wierszy, które z wielu zakatków Polski napływają do Skomielnej Czarnej w Beskidzie Makowskim nie po to, by tutaj pozostać, lecz aby dzięki wyobraźni czytelników wyruszyć w dalszą wędrówkę. w niniejszym więc zbiorze znalazły się wiersze autorów nagrodzonych i wyróżnionych w VII, VIII i IX edycji OKP "O kwiat dziewięćsiła" oraz niektóre inne wybrane do druku. Poza tym zaprezentowane są sylwetki wszystkich jurorów tych edycji, pomysłodawcy konkursu, a także informacje na temat organizatora konkursu i członków komitetu organizacyjnego... [Słowo wstępne - fragment, 2019]

Przed nami drugi almanach pokonkursowy. Podtrzymujemy wcześniej przyjętą konwencję, aby utwory laureatów i wybrane wiersze niektórych innych uczestników kolejnych konkursów prezentować czytelnikom w cyklu trzyletnim. W niniejszym almanachu znalazły się więc wiersze autorów nagrodzonych i wyróżnionych w IV, V i VI edycji OKP „O kwiat dziewięćsiła”. Zaprezentowano również sylwetki wszystkich dotychczasowych jurorów, pomysłodawcy konkursu, a także informacje na temat organizatora konkursu. W sześciu edycjach konkursowych wzięło już udział około czterystu autorów z ponad dwustu pięćdziesięciu miejscowości ze wszystkich województw w Polsce, którzy do oceny jury nadesłali 1548 wierszy, w tym 147 wierszy w kategorii o tematyce przyrody górskiej, a od II edycji także w kategorii o tematyce związanej z pożarnictwem — 80 wierszy. Wartym odnotowania jest fakt, że w dwóch ostatnich edycjach pojawiły się również pojedyncze prace autorów z Australii, Stanów Zjednoczonych, Ukrainy i Wielkiej Brytanii. Wśród wielu pojawiających się pytań odnośnie konkursu w Skomielnej Czarnej, bardzo często przewija się pytanie: Dlaczego w jego nazwie pojawił się kwiat dziewięćsiła? Odpowiedź wydaje się dość prosta. Dziewięćsił bezłodygowy (Carlina acaulis), który niekiedy bywa mylnie nazywany ostem, rośnie w Polsce w Beskidach, Pieninach i Tatrach, na suchych, nasłonecznionych łąkach i pastwiskach, na obrzeżach lasów oraz na halach górskich i spotkać go można również w Skomielnej Czarnej oraz okolicznych miejscowościach. Kwiat tej rośliny jest typowym elementem zdobnictwa i motywem sztuki góralskiej. Nazwa wywodzi się z dawnych czasów, kiedy przypisywano mu tajemną moc dziewięciu sił, czyli dziewięciokrotnie mocniejsze od wszystkich innych ziół działanie lecznicze i magiczne. Był więc dziewięćsił dla tutejszej ludności rośliną wyjątkową. Obecnie jest objęty w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Trudno się więc dziwić, że kwiat tej magicznej, rzadkiej i chronionej rośliny pojawił się w nazwie naszego konkursu. Tytuł niniejszego zbioru pochodzi z wiersza Bożeny Kaczorowskiej pt. „Drążenie skały”, wybranego do druku z IV edycji konkursu. (…) [zlp.rzeszow]

Wiersze z tego zbioru są przejmujące, malarskie, zanurzone w przyrodzie, filozoficzne i głębokie, precyzyjne i zamglone smutkiem, spokojne i pełne lęków jak woda jeziora kryjąca w głębiach drobne żyjątka i przyczajone potwory. No i piękne, pięknością natury uchwyconej żywym słowem. Jest w nich transcendencja, obecna i ożywcza, choć niewidoczna — jak powietrze: czasem cicho rozbrzmiewa dźwiękiem nadziei / błądzącym w ciemnym gąszczu wątpliwości i przeczuć („Świt II”). Autor nie oparł się pokusie tworzenia japońskich form tanka i haiku. Te krótkie, ściśle wymierzone liczbą sylab i układem treści poetyckie wypowiedzi pozwalają pokazać sztukę panowania nad słowem. Jak krople rosy na liściach, pobłyskują w tym zbiorze. Ale największą siłą tej poezji jest kunszt obrazowania i głębia refleksji podane w słowach trafnie dobranych, w zaskakujących skojarzeniach, gdzie wszystko jest doskonale skomponowane, przejrzyste i zarazem tajemnicze: jasno świecą tylko gwiazdy wiecznego paradoksu niedomówień („Noc”), a jedyną klarowną odpowiedzią jest wielkie niedomówienie („Pielgrzym przemijania”). (…) Anna Garbaczowa, Wstęp[zlp.rzeszow.pl, 2015]