W pracy dominuje analiza partii skrajnej prawicy na arenie wyborczej oraz parlamentarno-koalicyjnej. Materiał zebrany przez autorkę jest imponujący i w tym zakresie czuje się ona wyjątkowo komfortowo. Przekaz jest usystematyzowany, wywody i wnioski - przejrzyste i logicznie powiązane. (...) Często prezentuje zestawienia statystyczne, proponując wzajemnie uzupełniające się kryteria klasyfikacyjne. Otrzymujemy rzeczywiście pełny obraz losów wyborczych partii skrajnej prawicy, osadzony, co ważne, w ramach dynamicznie zmieniającego się otoczenia społeczno-politycznego. fragment recenzji prof. dr. hab. Ryszarda Herbuta Joanna Jankiewicz osiągnęła w swojej analizie więcej, niż można było oczekiwać. Ustaliła na podstawie dowodów, jakie była w stanie zgromadzić, że paradygmat ideologii faszystowskiej nie może służyć do opisania żadnej z partii poddanych przez nią porównawczej analizie. Scharakteryzowała ideologię tych partii i splot czynników, które przesądziły, o genezie i rozwoju. Przedstawiła cechy elektoratu, do którego liderzy nowej skrajnej prawicy mówią, uśmiechając się przy tym przymilnie: idźcie z nami, ale pamiętajcie, że nie jesteśmy żadnymi faszystami. fragment recenzji prof. dr. hab. Zbigniewa Kiełmińskiego

Organizacja weteranów SS Stille Hilfe ‒ Cicha Pomoc dla Jeńców Wojennych i Internowanych ‒ działa bez przeszkód od 50 lat. Jej najbardziej znanym członkiem jest Gudrun Burwitz, córka Heinricha Himmlera. Przez ponad cztery dekady nazistowskie stowarzyszenie funkcjonowało pod życzliwą opieką państwa, występując jako organizacja pożytku publicznego. Oficjalnie opiekowało się hitlerowskimi zbrodniarzami wojennymi, służąc im wsparciem prawnym i finansowym, a często także pomocą ze strony prominentnych polityków. Jednak równocześnie Cicha Pomoc pracuje nad rozwojem międzynarodowej sieci brunatnej braci. Czuwa nad odpowiednim wychowaniem kolejnych pokoleń i przekazaniem im zaplecza finansowego. Dla neonazistów drugiej i trzeciej generacji, dawni brunatni towarzysze są nie tylko wzorcem ideowym, ale także pełnymi entuzjazmu, pomocnymi doradcami. Raport Olivera Schröma i Andrei Röpke ukazuje od wewnątrz funkcjonowanie środowisk nazistowskich. Opisuje jak mordercy pokroju Aloisa Brunnera czy Klausa Barbie zdołali zaangażować się w grę wywiadów i ruch neonazistowski. Przedstawia przypadki Ericha Priebkego, „księgowego śmierci” z Rzymu, oraz Antona Mallotha, brutalnego nadzorcy z Theresienstadt, jako dowód na opieszałość niemieckiego wymiaru sprawiedliwości. Zakreśla podłoże społeczne, na którym wyrosły dzisiejsze ruchy ekstremistyczne. Autorzy przyjrzeli się bardzo uważnie siatce stowarzyszenia. Ich wielce pouczający wgląd w mroki środowisk neonazistowskich ukazuje, jak wciąż odżywa brunatna ideologia, przekazywana z pokolenia na pokolenie. ‒ „Stern” [www.empik.com, 2015]