Książka G. Serfonteina "Twoje nadpobudliwe dziecko. Poradnik dla rodziców" to publikacja z pogranicza psychologii, pedagogiki i pediatrii. Autor jest z wykształcenia pediatrą i neurologiem. Studia wyższe ukończył w Toronto, od wielu lat pracuje w Australii w Royal Alexander Hospital w Sydney. Gordon Serfontein napisał tę książkę uwzględniając dwa rodzaje swoich doświadczeń: jako ojca kilkorga dzieci oraz lekarza-pediatry, który dotychczas miał pod swoją opieką około 8000 małych pacjentów.Autor książki pragnie zwrócić uwagę czytelników, głównie nauczycieli, rodziców i lekarzy na grupę dzieci, u których pojawiają się już na początku edukacji szkolnej określone trudności w uczeniu się. Dotyczą one mówienia, czytania, pisania, umiejętności matematycznych oraz takich procesów poznawczych, jak uwaga czy pamięć. Wymienionym trudnościom towarzyszą zazwyczaj zaburzenia w zachowaniu dzieci. Ten typ trudności w Uczeniu się G. Serfontein nazywa ogólnie zespołem Niedoboru i Zaburzenia Uwagi. Jest to rodzaj deficytu rozwojowego, który obejmuje około 20% chłopców i 8% dziewczynek (badania prowadzone w Australii). Główne cechy analizowanego zespołu zaburzeń to:- krótkotrwała uwaga- zwiększony poziom aktywności psychomotorycznej- impulsywność- brak koordynacji percepcyjnej- słaba pamięć krótkotrwała- problemy w kontaktach z rówieśnikami- zaburzenia snu- zmiany apetytu (niechęć do jedzenia lub objadanie się)- zaburzenia w mówieniu (ekspresji werbalnej)Istnieją dwie zasadnicze przyczyny analizowanych trudności w uczeniu się: ograniczenia związane ze statusem społeczno-ekonomicznym rodziców oraz zaburzenia w rozwoju funkcji poznawczych (fragmentaryczne deficyty w funkcjonowaniu mózgu dziecka).W kolejnych rozdziałach książki Doktor Serfontein charakteryzuje wymienione wyżej cechy syndromu Niedoboru i Zaburzeń Uwagi. Następnie wskazuje na rodzaje trudności, jakie mogą pojawić się u dzieci dotkniętych tym typem zaburzenia rozwojowego. Końcowa część książki została poświęcona prezentacji sposobów oddziaływań terapeutycznych, które można podejmować w stosunku do zdiagnozo-wanych wcześniej zaburzeń w funkcjonowaniu dziecka.Książka G. Serfonteina nie jest akademickim podręcznikiem opisującym pewien rodzaj zaburzeń w funkcjonowaniu poznawczym i społecznym, występującym głównie u chłopców. Natomiast jest to z pewnością publikacja napisana przez autora o dużym doświadczeniu praktycznym w pracy z dziećmi, który rozumie ich problemy oraz wie, co odczuwają rodzice dzieci mających poważne trudności w nauce szkolnej. Jest ona skierowana właśnie do nich, a także do nauczycieli i lekarzy, a więc osób, które mogą wspomagać rodziców w rozpoznawaniu zaburzeń i podejmowaniu systematycznych oddziaływań terapeutycznych i reedukacyjnych. Odnosi się wrażenie, że autor pragnie zwrócić na to zjawisko (używa określenia "ukryte kalectwo") uwagę wszystkich, którzy współtworzą środowisko społeczne dziecka i mają wpływ na jego edukację i rozwój. Książka została napisana przystępnie, klarownym i komunikatywnym językiem. Na końcu każdego rozdziału znajduje się krótkie podsumowanie w postaci spisu słów-pojęć o charakterze kluczowym, co dodatkowo ułatwia lekturę. Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że G. Serfontein ujmuje problematykę zespołu Niedoboru i Zaburzeń Uwagi w sposób kompleksowy. W polskiej literaturze psychologicznej i pedagogicznej często oddzielnie analizuje się takie zjawiska w rozwoju dziecka, jak dysleksja czy nadpobudliwość, natomiast autor książki ujmuje te problemy w szerszym kontekście. Zwraca uwagę na fakt, że na przykład specyficznym trudnościom w czytaniu towarzyszą określone zaburzenia w zachowaniu dziecka. Nie można więc koncentrować uwagi podczas terapii tylko na reedukacji danego zaburzenia poznawczego, ale również konieczne jest wsparcie rozwoju emocjonalnego i społecznego dziecka. Zamieszczone w książce propozycje ćwiczeń i działań terapeutycznych, jakie można podejmować z dziećmi, są interesujące i różnorodne. Będą stanowić cenną pomoc w organizowaniu pracy terapeutycznej z dzieckiem przez nauczyciela. Autor książki podkreśla, że wczesne zdiagnozowanie specyficznych trudności w uczeniu się może stanowić formę profilaktyki zaburzeń zachowania, które u starszych uczniów często prowadzą do patologii społecznych [Prószyński i S-ka, 2003]