Na pierwszy rzut oka „Matka”, dramat Stanisława Ignacego Witkiewicza, jest typowym dramatem mieszczańskim. Obcując zaś bliżej z jego tekstem, ba, słuchając go w wersji nieco zmodyfikowanej, jako teatru radiowego nie sposób nie zauważyć, iż Witkacy w swoim dziele nie ogniskuje się tylko wokół skomplikowanych relacji matki i syna. „Matka” jest sztuką wyjątkowo przykrą: Witkacy mówił „niesmaczną”, że zacytuję w tym miejscu wybitnego znawcę literatury profesora Jana Błońskiego „Rzadko trafiają się utwory, w których wszystkie ludzkie uczucia, a już zwłaszcza te najświętsze - zostałyby równie radykalnie wydrwione i zohydzone”. Mnie w tym dramacie, do którego po 36 latach wróciłem*, tym razem jako reżyser fascynuje wizjonerskie spojrzenie Witkacego na mechanizmy historyczne, analogie i odniesienia do współczesności, ale także na niebezpieczny proces „zbaranienia, mechanizacji oraz, „bolszewizacji i rustykalizmu” A tego autor „Szewców”, „Pożegnania jesieni” i „Pragmatystów” jako pisarz, filozof i twórca czystej teatralnej formy bał się najbardziej! Świadomie też 80 lat temu, w chwilę po wkroczeniu do Polski armii sowieckiej popełnił samobójstwo. Sięgam też do „Matki” z powodów po trosze teatralno-misyjnych. Otóż dane mi było namówić do współpracy przy słuchowisku wybitne osobowości aktorskie. Chcę ocalać Ich kunszt dodatkowo. Na marginesie dodam, a tego nauczyli mnie moi mistrzowie teatralni - „dobra obsada to połowa sukcesu…”. Czy będzie tak na pewno, czy zdołamy Państwa jako Słuchaczy przekonać, wzruszyć i refleksje wzbudzić okaże się po wysłuchaniu tej „niesmacznej sztuki w dwóch aktach z epilogiem”, na podstawie dramatu „Matka” Stanisława Ignacego Witkiewicza. * W 1983 r. w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie zagrałem w „Matce”, w reżyserii J. Wierzbickiego Leona. Reżyser: Jan Niemaszek