Czytanie poezji staje się istotnym czynnikiem rozwoju osobowości dziecka. Doznania estetyczne, wynikające z urody poetyckiego słowa, wyrabiają smak literacki, inspirują dziecko do aktywności twórczej, do refleksyjnej aktywności intelektualnej i satysfakcjonujących kontaktów międzyludzkich. „Pisano wiele o poecie jako o człowieku, który tym się różni od innych, że dzieciństwo u niego nigdy się nie kończy i przez całe życie zachowuje w sobie coś z dziecka”– tak twierdził Czesław Miłosz. Myśl poety o świecie, jak pisał Miłosz, zależy bowiem od wiedzy, którą poeta posiadł we wczesnym dzieciństwie, otrzymał ją od rodziców i nauczycieli. To szczególnie ważne słowa dla pedagogiki wczesnej edukacji, subdyscypliny o wyraźnej naukowej tożsamości, która jak pisze Dorota Klus-Stańska, potrzebuje jak nigdy dotąd interdyscyplinarnej refleksji. I taka jest idea tego „poetyckiego” tomu. Oddziaływanie wychowawcze poezji łączy się bowiem z różnymi sferami życia społecznego, pomaga w intencjonalnym przekazywaniu dziecięcych uczuć, doznań i przeżyć, uczy odpowiedzialności i współdziałania. Dziecięcość poetycka, nacechowana emocjonalnie, rozpatrywana w kategoriach estetycznych i etycznych, okazuje się więc wartością nadrzędną, jak to ma miejsce w twórczości Czesława Miłosza, autora pajdocentrycznego poematu Świat. Poema naiwne. Miłosz pozostanie na zawsze w sferze poetyckiego jasnosłyszenia, pierwszych dziecięcych doświadczeń kulturowych, pierwszych poetyckich obrazów z dzieciństwa, sztuki dla dziecka i sztuki o dziecku – podstawowego warunku wychowania estetycznego, którego udział w budowaniu „wczesnego” człowieczeństwa jest niepodważalny. Urszula Chęcińska [www.azymut.pl, 2017]