...Chyba nie mogę Pani posądzić o demonizm : Witkacy

151990

Książka

W koszyku

oceń

...Chyba nie mogę Pani posądzić o demonizm : Witkacy / Marek Wyszomirski-Werbart. - Gdynia : Novae Res, 2013. - 360, [2] strony : ilustracje (w tym kolorowe) ; 20 cm.

Autor

Wyszomirski-Werbart Marek (1943- ).

Temat

Witkiewicz, Stanisław Ignacy (1885-1939) Wyszomirska-Kuźnicka, Eugenia (1903-1979)

Gatunek

Powieść polska Powieść biograficzna

Akcja książki pozwala zajrzeć poza zasłony czasu lat trzydziestych życia zakopiańskiej bohemy, zwanej przez wielu dekadencją, jak również kręgów intelektualnej prosperity przedwojennej Polski. Postacie autentycznie wówczas żyjących, a często nieznanych lub zapomnianych osób mieszają się z prominentami jak Słonimski, Gombrowicz, Boy-Żeleński, Tatarkiewicz, no i oczywiście Stanisław Ignacy Witkiewicz, który jest jednym z głównych bohaterów książki. Napisano bardzo wiele prac o tym wielce kontrowersyjnym artyście, dramaturgu i filozofie, lecz liczba pozycji zbeletryzowanych dotyczących jego życia codziennego, zmagania się z ówczesną rzeczywistością czy pracy jako artysta sprowadza się zaledwie do kilku tytułów. [novares.pl]

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Filia nr 3 (ul. Rozwadowska 6)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. F.3 - lit.pol. (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca bibliografii

Bibliogr. s. 355-356.

Recenzje:

Wszystko zaczęło się przed II wojną św. w 1933 r., nietypowo bo na... ulicy. Na Nowym Świecie w Warszawie Staś (Stanisław Ignacy Witkiewicz 1885-1939) zaczepił wysoką , szczupłą kobietę – Eugenię Wyszomirską (1903-1979). Przypominała mu zmarłą tragicznie przed 20 laty narzeczoną – Jadwigę Janczewską. Eugenia dzięki jego portretom stała się Asymetryczną Damą i przeszła do legendy. Została ulubioną modelką Witkacego . (...) Powstało 89 portretów, które stały się jej własnością ( część w ciągu lat uległa zniszczeniu, kilka „zniknęło”, jeden w 1934 r. został sprzedany, inny wymieniony z Boyem-Żeleńskim na autoportret Witkacego). Prace, które ocalały można dzisiaj oglądać w Muzeum Miasta Katowice (czasowa wystawa 10 prac miała miejsce w 2015 r. w GG MNK).
Książka, którą dzisiaj polecam jest powieścią biograficzną napisaną przez wnuka Eugenii, Marka Wyszomirskiego. Ich kontakt ograniczał się do kilku lat między 1963 a 1971 r.
Jak to się stało,że przeciętna mieszczka stała się muzą głośnego filozofa, dramaturga, portrecisty, skandalisty, jednego z najwybitniejszych oraz najbardziej wszechstronnych i pracowitych polskich artystów pierwszej połowy XX wieku ? „Witkacy poczuwał się do winy po śmierci Jadwigi, więc kiedy zobaczył 20 lat później Wyszomirską w Warszawie, musiał ją zatrzymać. Zaczął ją portretować. Nie potrafił się bez niej obejść. Malarza zafascynowały nieregularne, niepokojące rysy twarzy Eugenii, znakomicie korespondujące z jego teorią Czystej Formy”.
Eugenia porzuciła dotychczasowe, zwyczajne życie matki i żony w Częstochowie i przeniosła się do Zakopanego, gdzie dzięki Witkacemu mogła przebywać w otoczeniu zakopiańskiej śmietanki towarzyskiej, cyganerii artystycznej oraz wybitnych intelektualistów tamtych czasów. Byli to m. in. H. Wiciński, E. Strążyński, Z. Krzeptowska, K. Szymanowski, J. Iwaszkiewicz, A. Słonimski, J. Niedźwiedzka, J. Fedorowicz, R. Malczewski, M. Kasprowiczowa, R. Ingarden, L. Chwistek, I. Krzywicka, W. Gombrowicz, T. Boy- Żeleński, J. Tuwim, T. Langier. Pozowała, bywała w lokalach (m. in. Mieszczańska, 7 kotów ) , pracowała w pracowni fotograficznej, wędrowała po górach, przyjaźniła się z Zośką „Kapuchą” Krzeptowską i tajemniczą „Magdaleną” a nawet wyszła za mąż za ratownika GOPR-u Józefa Stopkę.
Ostatnia scena książki to wizyta Eugenii w powojennym, zmienionym Zakopanem, pełnym domysłów i niedowierzania na temat śmierci Witkacego. W książce znajdują się liczne reprodukcje portretów Asymetrycznej Damy. Polecam! jm