"Niniejsza praca jest przeglądem stosunków polityczno-gospodarczych NRF z Izraelem w latach od 1949 r. do połowy 1967 r. W okresie tym obydwa państwa podpisały Układ Luksemburski (1952 r.) oraz umowę o nawiązaniu stosunków dyplomatycznych (1965 r.). O ile pierwszy układ był wynikiem wzajemnych kontaktów, mających na celu ustalenie rozmiarów zobowiązań NRF wobec państwa Izrael, i określił wysokość odszkodowań, jakie NRF podjęła się zapłacić Żydom za zbrodnie hitlerowskie, o tyle drugi był aktem pełnego wzajemnego nawiązania stosunków międzypaństwowych, świadczących o ostatecznym usunięciu przeszkód ciążących w przeszłości na drodze normalizacji tych stosunków między obydwoma państwami. Z powodu obciążeń zbrodniami hitlerowskimi NRF nie mogłaby odgrywać poważniejszej roli w układzie państw NATO i w planach antykomunistycznej polityki USA w Europie, gdyby nie fakt jej pełnej rehabilitacji przez Izrael i stojące na usługach tego państwa międzynarodowe organizacje syjonistyczne w krajach zachodnich. Rozumieli to nie tylko przedstawiciele kół na Zachodzie, ale przede wszystkim politycy bońscy, zainteresowani w pełnej rehabilitacji NRF. ...Celem książki jest również wykazanie, jak na przestrzeni lat 1949–1967 kształtował się proces pozyskiwania izraelskich i syjonistycznych przywódców przez polityków bońskich. Proces ów był następstwem układu sił wewnątrzpolitycznych NRF i Izraela. Mógł on mieć miejsce tylko dlatego, ponieważ w państwie Izrael u steru władzy stoją reakcyjne warstwy burżuazyjne, powiązane z międzynarodowym ruchem syjonistycznym, a w NRF — w przeciwieństwie do NRD — od pierwszej chwili decydujący wpływ na politykę zagraniczną mają koła odwetowe, działające w oparciu o tradycyjny militaryzm niemiecki i popierane tym razem przez Stany Zjednoczone".