Gdyby tak tę kobieco-liryczną mozaikę obrazów i słów usiłować przełożyć na język dyskursywny ... musielibyśmy stwierdzić, co następuje: Rzeczywistość widziana przez podmiot liryczny jest dynamiczna, pełna ruchu i zmienności - przywołuje pośrednio heraklitejskie konstatacje, że "nigdy nie wchodzi się do tej samej rzeki, że "wszystko płynie a nic nie pozostaje w miejscu". Koresponduje to z typową dla poezji pani Barbary "migotliwością" - nieustanną nawałą paradoksów, epitetów i metafor rozsadzających zawartość treściową, przenoszącą wysiłek zrozumienia do zagadkowych przestrzeni p o d i m i ę d z y słowami . Oznacza to model postrzegania rzeczywistości bardzo wariabilny, przypominający koncepcje wschodnie, indyjskie, zasadzający się na kategoriach pojęciowych maja (iluzja) i lila (gra). Ta ostatnia oznacza grę boską, kreacyjną i taneczną, wprawiającej świat w ruch i podtrzymująca jego dynamiczny byt. Na gruncie geograficznie nam bliższym motyw odnajdujemy w koncepcji "gry Bożej" Maksyma Wyznawcy, oraz w podobnych poetyckich wizjach Omara Chajjama... a także naszego rodzimego Kochanowskiego. Myśl bardzo bliska Szekspirowi: wszystko jest grą, a my jesteśmy w nią integralnie włączeni na scenie teatru życia ... dopóki nie nastąpi zresetowanie Matrixu. I tak oto w poezji pani Barbary - na tle tej złudnej "gry" człowiek, odzierany bezlitośnie z barw życia i złudzeń - usiłuje ocalić swoją wewnętrzną równowagę, integralność, tożsamość, którą "rozdziobują ptaki". Miłość i wiara to z kolei "gry" jednostki ludzkiej z losem, za które się bezwarunkowo "płaci". Miłość jest też wieczną "grą" między kobietą i mężczyzną, zarówno w sensie rozgrywki pt. "kto jest górą", jak i w sensie niby-teatralnym, jako wykonywanie pewnych ról, nakładanie pewnych masek i kostiumów. W końcu pozostaje człowiekowi wierność przyjętej roli, aż do zejścia ze sceny i usunięcia dekoracji... - to także idea szekspirowska. W tym przypadku jest to wierność kilku, albo jednej z odwiecznych życiowych ról kobiecych: - twórczyni szczęścia miłosnego i nudnawej " małej stabilizacji"; tęskniącej lub porzuconej kochanki; kobiety zrezygnowanej, "zmrożonej"; matki; opiekunki; staruchy "na wylocie" ... To jest to, czego jej nikt nie odbierze, jej własność, która pozostaje choćby w postaci wspomnień. Od tych ról trudno kobietę oddzielić i "wypreparować". Kobieta "w stanie czystym" chyba nie istnieje - roztopiłaby się w pustce, straciła napęd życiowy. Mimo całego chaosu świata i życia nasze wybory i nasza konsekwencja nadają naszemu życiu sens - takie egzystencjalne przesłanie zdaje się nam przekazywać poezja pani Barbary. [www.twojewiadomosci.com.pl, 2015]