Córka Puchatka (Wacława Józefa Zawadzkiego) i syn polskiego robotnika-samouka urodzony i wychowany we Francji – spotykają się na studiach historycznych w Związku Radzieckim. Po krótkiej wędrówce przez czasy dzieciństwa, z konieczności zredukowanej do kilkunastu anegdotek, rozpoczyna się w książce obraz Rosji – a właściwie ZSRR – widziany z perspektywy dwojga idealistów, którym młodość i pracowitość muszą wystarczyć. René i Wiktoria opisują kolejne absurdy uczelni, upolitycznienie i ideologizację studiów, szokujące wydarzenia – inwigilację, cenzurę, brak zaufania do kolegów – lecz nie czynią tego w sposób tendencyjny. Potrafią spojrzeć w przeszłość obiektywnie, zastąpić ocenę relacją, komentarze pozostawiając czytelnikom. Jak na historyków przystało, rzetelnie odnoszą się do przeszłości. W „Rosji…” sporo jest historyjek obyczajowych, obserwacji, jak polityka wpływa na życie codzienne. René i Wiktoria portretują Rosję zwyczajną, nie propagandową. Starają się dostrzec i zanotować absolutnie wszystko – od organizacji życia studenckiego po odświętny wygląd miasta. To Rosja staje się głównym bohaterem czy tematem tej książki. Motywem pobocznym jest kiełkująca miłość pary studentów, ślub i potomek (który zresztą w pewnym momencie znika z pola widzenia). Drugą część tytułu książki można zatem odczytywać na dwa sposoby. René i Wiktorja wprawdzie niewiele miejsca poświęcają sprawom zupełnie prywatnym, jednak maleńkie przebłyski intymności jeszcze wzbogacają ich wywód. Autorzy odwołują się do małżeńskich perypetii przede wszystkim wtedy, gdy chcą zilustrować z ich pomocą trudności w zwykłej egzystencji. Na pierwszy plan nieodmiennie wysuwa się Rosja – Rosja kochana mimo panującego ustroju, ciekawa i barwna jakby na przekór wszelkim niedogodnościom. [Iskry, 2008]