Olga Boznańska jest jedną z najwybitniejszych i najwyrazistszych indywidualności w dziejach naszego malarstwa. Równocześnie jej biografia sprowadzana bywa do paru anegdot i obrazu z późnych lat paryskich: zdziwaczała stara panna w niemodnej sukni, która karmi myszy biegające po zagraconej pracowni... Opowieść Marii Rostworowskiej, oparta o archiwa Boznańskiej przechowywane w Krakowie i w Paryżu, a także o archiwa rodziny Pusłowskich, obficie cytująca korespondencję artystki, wypowiedzi współczesnych jej krytyków i świadectwa ludzi, którzy ją spotkali, rysuje portret o wiele bardziej wielostronny. Portret kobiety obdarzonej talentem i pasją, która umiała pokierować swoim życiem i zrealizować artystyczne powołanie, choć za niezależność zapłaciła wysoką cenę, a jej franciszkańska miłość do zwierząt istotnie przybierała czasem formy dziwaczne. Ta wybitna artystka, pisze Rostworowska, osiągnęła swoją pozycję w świecie sztuki całkowicie samodzielnie, bez protekcji (te dwa słowa były dla niej zawsze bardzo ważne), pomimo wszystkich utrudnień, jakie w tamtych latach mogły (ale nie musiały) napotkać na swojej drodze kształcące się kobiety. Oglądamy wielką damę, skromną i nieśmiałą, a przecież bywającą w elitarnych salonach Paryża, Krakowa i Monachium, wybitną i podziwianą artystkę, której nazwisko znane było koneserom sztuki w całej Europie, która z najwybitniejszymi malarzami swojego czasu przez ponad dwadzieścia lat każdej wiosny wystawiała swoje obrazy również w Stanach Zjednoczonych, w pittsburskim Instytucie Carnegie. W innym zaś miejscu książki autorka pyta retorycznie: Czy można uznać za nieszczęśliwe, nieudane i nudne życie osoby, która od najwcześniejszych lat zrozumiała swoje posłannictwo, która potrafiła podporządkować mu wszystko, nie niszcząc przy tym nikogo, i która czerpała radość i siłę ze swojej twórczości aż do ostatnich miesięcy życia?.